Mindfulness może być przetłumaczone na język polski jako uważność, uważna obecość lub też pełnia obecności. Z względu na brak odpowiedniego tłumaczenia, które uwzględniałoby w pełni znaczenie tego określenia, pozwolę sobię na pozostanie przy nazwie oryginalnej. Mam nadzieję, że ułatwi nam to poruszanie się w tym temacie.

Jon Kabat-Zinn, amerykański profesor medycyny, założyciel Kliniki Redukcji Stresu oraz Centrum Mindfulness w Medycynie, Opiece Zdrowotnej i w Społeczeństwie zdefiniował mindfulness jako szczególny rodzaj uwagi: świadomej, nieosądzającej i skierowanej na bieżącą chwilę.

Można powiedzieć, że mindfulness to pewnego rodzaju model życia, który odnosi się zarówno do teorii jak i praktyki. Praktykowanie polega na byciu całkowicie obecnym w doświadczaniu w danym momencie zarówno rzeczywistości zewnętrznej (inni ludzie, dźwięki, zapachy, smaki…) jak i naszego wnętrza (myśli, uczucia, wrażenia). Nie chodzi tutaj o umiejętność koncentrowania się na człowieku, odczuciu lub przedmiocie, ale o jakość bycia wśród tego co nas otacza i z tym co jest w nas.

Mimo tego, że techniki mindfulness wywodzą się przede wszystkim z tradycji buddyskiej, to pozostają całkowicie pozareligijne w swoim przekazie. Praktykowanie ich pomaga w budowaniu świadomości naszych doznań emocjonalnych, poznawczych i fizycznych. Celem jest również osiągnięcie wolności od tendencji do bycia wciąganym w automatyczne reakcje na myśli, uczucia i wydarzenia.

Założeniem treningu jest zaakceptowanie myśli i uczuć, które się w nas pojawiają – bez oceniania ich i walki z nimi. Poprzez trening rozwijamy świadomość naszego ciała i umiejętność odczytywania treści pojawiających się w świadomości.

Badania sugerują, że praktykowanie maindfulness pomaga w terapii między innymi bólu, stresu, lęku, depresji, zaburzeń odżywiania oraz w zarządzaniu gniewem i uzależnieniami.